ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΠΟΠΗΣ ΣΙΦΑΚΑΚΗ
Η Ελλάδα στα πλαίσια της αναγκαιότητας άντλησης κεφαλαίων από τα διαρθρωτικά ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναγκάστηκε να προσαρμόσει τη νομοθεσία της και να ιδρύσει Επιχειρήσεις Ιδιωτικού Δικαίου τις οποίες έλεγχε, είτε κεντρικά – μέσω των Υπουργείων -, είτε μέσω των φορέων τοπικής αυτοδιοίκησης. Μια τέτοιας μορφής επιχείρηση είναι και οι ΔΕΥΑ.
Οι επιχειρήσεις αυτές είναι επιβεβλημένο από την ευρωπαϊκή νομοθεσία και το εσωτερικό δίκαιο, όπως αυτό έχει προσαρμοστεί, να ακολουθούν καθαρά τη νομοθεσία των ιδιωτικών επιχειρήσεων στην :
* λειτουργία τους,
* στην λογιστική-οικονομική τους παρακολούθηση,
* στους κανόνες δικαίου που τις διέπουν ως προς τις συναλλαγές τους με τον πολίτη,
* στους κανόνες δικαίου που τις διέπουν ως προς τη σχέση τους με το προσωπικό το οποίο απασχολούν.
Διαφορετικά δε θα μπορούσαν να καταθέτουν προτάσεις και να χηρματοδοτούνται από τα συγκεκριμένα διαρθρωτικά ταμεία. Το Δημόσιο, σε καμιά περίπτωση, δεν θα μπορούσε να είχε χρημοτοδοτηθεί μέσω αυτών, συνεπώς, βασικές υποδομές ύδρευσης – αποχέτευσης και γενικότερα προστασίας περιβάλλοντος δεν θα είχαν δημιουργηθεί στην Ελλάδα.
Γι’ αυτόν τον λόγο και η διάκριση των ΔΕΥΑ σε Επιχειρήσεις Ειδικού Σκοπού που διέπονται από ειδική νομοθεσία είναι καθόλα λογική και δίκαιη.
Στο προαναφερθέν πλαίσιο κανόνων λειτουργίας, ο νομοθέτης, το μόνο που μπορούσε να προβλέψει και να είναι σύνομος με τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και το εσωτερικό δίκαιο, ήταν ο περιορισμός στο σκοπό λειτουργίας της επιχείρησης ο οποίος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ !
Οι ΔΕΥΑ λοιπόν, δεν είναι επιχειρήσεις του Δημόσιου Τομέα, ούτε του Ευρύτερου Δημόσιου Τομέα, ούτε ανήκουν στους φορείς της Γενικής Κυβέρηνησης. Είναι ταμειακά και διοικητικά αυτοτελείς επιχειρήσεις, διέπονται από ειδικό δίκαιο, δεν χρημοτοδοτούνται από τον Κρατικ/ο προϋπολογισμό ή τον προϋπολογισμό του Δήμου και συνεππώς δεν συμβάλλουν στη διαμόρφωση του δημοσιονομικού χρέους.
Λόγω θεμελιωδών υποχρεώσεων που απορρέουν από τις βασικές αρχές της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας, όπως είναι η θεμελιώδης αρχή «Ο ΡΥΠΑΙΝΩΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ», η δαπάνη που προκύπτει από τη διαχείριση των αποβλήτων, την παρακολούθηση διανομή νερού και γενικότερα ότι σχιτίζεται με τον κύκλο εργασιών στον τομέα των υποδομών περιβάλλοντος γενικότερα, πρέπει υποχρεωτικά να μετακυλύεται στους χρήστες των υποδομών αυτών, στην περίπτωση μας, στους δημότες.
Αυτή τη διαχείριση λοιπόν, η οποία όπως προείπαμε είναι υποχρεωτική, κάνουν οι ΔΕΥΑ και μάλιστα διαφυλλάτοντας τον δημότη:
α. μην έχοντας ως σκοπό λειτουργίας τους την παραγωγή καθαρού κέρδους, οπως κάθε άλλη ιδιωτική επιχείρηση και παράλληλα,
β. έχοντας ως αποκλειστικό σκοπό την συνεχή και μάλιστα σε 24ωρη βάση, παροχή εξειδικευμένων-καινοτόμων υπηρεσιών, όπως εξάλλου επιβάλλεται στους ευαίσθητους τομείς που σχετίζονται με τη διαχείριση και προστασίας του περιβάλλοντος.
Η Ελλάδα στα πλαίσια της αναγκαιότητας άντλησης κεφαλαίων από τα διαρθρωτικά ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναγκάστηκε να προσαρμόσει τη νομοθεσία της και να ιδρύσει Επιχειρήσεις Ιδιωτικού Δικαίου τις οποίες έλεγχε, είτε κεντρικά – μέσω των Υπουργείων -, είτε μέσω των φορέων τοπικής αυτοδιοίκησης. Μια τέτοιας μορφής επιχείρηση είναι και οι ΔΕΥΑ.
Οι επιχειρήσεις αυτές είναι επιβεβλημένο από την ευρωπαϊκή νομοθεσία και το εσωτερικό δίκαιο, όπως αυτό έχει προσαρμοστεί, να ακολουθούν καθαρά τη νομοθεσία των ιδιωτικών επιχειρήσεων στην :
* λειτουργία τους,
* στην λογιστική-οικονομική τους παρακολούθηση,
* στους κανόνες δικαίου που τις διέπουν ως προς τις συναλλαγές τους με τον πολίτη,
* στους κανόνες δικαίου που τις διέπουν ως προς τη σχέση τους με το προσωπικό το οποίο απασχολούν.
Διαφορετικά δε θα μπορούσαν να καταθέτουν προτάσεις και να χηρματοδοτούνται από τα συγκεκριμένα διαρθρωτικά ταμεία. Το Δημόσιο, σε καμιά περίπτωση, δεν θα μπορούσε να είχε χρημοτοδοτηθεί μέσω αυτών, συνεπώς, βασικές υποδομές ύδρευσης – αποχέτευσης και γενικότερα προστασίας περιβάλλοντος δεν θα είχαν δημιουργηθεί στην Ελλάδα.
Γι’ αυτόν τον λόγο και η διάκριση των ΔΕΥΑ σε Επιχειρήσεις Ειδικού Σκοπού που διέπονται από ειδική νομοθεσία είναι καθόλα λογική και δίκαιη.
Στο προαναφερθέν πλαίσιο κανόνων λειτουργίας, ο νομοθέτης, το μόνο που μπορούσε να προβλέψει και να είναι σύνομος με τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και το εσωτερικό δίκαιο, ήταν ο περιορισμός στο σκοπό λειτουργίας της επιχείρησης ο οποίος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ !
Οι ΔΕΥΑ λοιπόν, δεν είναι επιχειρήσεις του Δημόσιου Τομέα, ούτε του Ευρύτερου Δημόσιου Τομέα, ούτε ανήκουν στους φορείς της Γενικής Κυβέρηνησης. Είναι ταμειακά και διοικητικά αυτοτελείς επιχειρήσεις, διέπονται από ειδικό δίκαιο, δεν χρημοτοδοτούνται από τον Κρατικ/ο προϋπολογισμό ή τον προϋπολογισμό του Δήμου και συνεππώς δεν συμβάλλουν στη διαμόρφωση του δημοσιονομικού χρέους.
Λόγω θεμελιωδών υποχρεώσεων που απορρέουν από τις βασικές αρχές της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας, όπως είναι η θεμελιώδης αρχή «Ο ΡΥΠΑΙΝΩΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ», η δαπάνη που προκύπτει από τη διαχείριση των αποβλήτων, την παρακολούθηση διανομή νερού και γενικότερα ότι σχιτίζεται με τον κύκλο εργασιών στον τομέα των υποδομών περιβάλλοντος γενικότερα, πρέπει υποχρεωτικά να μετακυλύεται στους χρήστες των υποδομών αυτών, στην περίπτωση μας, στους δημότες.
Αυτή τη διαχείριση λοιπόν, η οποία όπως προείπαμε είναι υποχρεωτική, κάνουν οι ΔΕΥΑ και μάλιστα διαφυλλάτοντας τον δημότη:
α. μην έχοντας ως σκοπό λειτουργίας τους την παραγωγή καθαρού κέρδους, οπως κάθε άλλη ιδιωτική επιχείρηση και παράλληλα,
β. έχοντας ως αποκλειστικό σκοπό την συνεχή και μάλιστα σε 24ωρη βάση, παροχή εξειδικευμένων-καινοτόμων υπηρεσιών, όπως εξάλλου επιβάλλεται στους ευαίσθητους τομείς που σχετίζονται με τη διαχείριση και προστασίας του περιβάλλοντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου